شايد مقصود روايت اين باشد که هرچند عقاب پرنده­اي قوي و قدرتمند است، اما اين نيرو بستگي تمام به ميزان ياري بال­هايش دارد؛ اگر بال­ها لحظه­اي او را ياري نکنند، از آسمان به زمين سقوط مي­کند. حضرت مهدي (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) نيز هرچند قدرتمندترين رهبر الهي است، ولي اين قدرت از ذات حق تعالي است که اگر خداوند لحظه­اي حضرت را مدد و ياري نکند، توان ادامة فعاليت را ندارد. از اين رو حضرتش در برابر ذات الهي، کمال خضوع، خشوع و خاکساري را دارد.2

ياران مهدي موعود نيز با بهره­گيري از نور هدايت و تربيت مولايشان، به مقام محبت و معرفت خداوند راه يافته­اند. آنان به بزم عشق و عاشقي راه يافته و قلوب پاکشان از عشق و محبت الهي سرشار گشته و خداوند، دوستدار و خريدار وجود پاک و نوراني­شان گشته است: «خداوند به آنان عشق مي­ورزد و آنان نيز به خدا عشق مي­ورزند.»3

مهدي­ياوران، دليرمرداني نستوه و استوارند که ايمان به خداوند، بند بند وجودشان را دربرگرفته است. آنان به اوج توحيد و معرفت الهي دست يافته و به نهايت درجه باور و ايمان قلبي رسيده­اند. خداوند آنان را به نور محبت و معرفت خويش هدايت فرموده است: «رادمردان باايماني که خداوند را چنان که بايد، شناخته­اند.»4

از آن­جا که هدف و آرمان تربيتي در فرآيند تربيت مهدوي، وارد شدنِ فرزندان در شمار "انصارالمهدي" و "مهدي­ياوران" است، و از آن­جا که اصلي­ترين ويژگي مهدي­ياوران، «خدامحوري و موحّدپروري» است، در طول تمام دوره­هاي تربيتي، اصالت بايد با خدامحوري، موحّدپروري، نيت­هاي خالص الهي، و رنگ و بوي خدايي گرفتن باشد؛ و در مقام عبوديت و فرآيند تربيت چه رنگ و بويي از رنگ و بوي خدا خوش­تر؟!5

آن­گاه که ما با نيت­هاي خالص و به قصد تقرّب به ساحت الهي و با هدف رشد دادن فرزندانمان به مقام مهدي­ياوري، تمام تلاش و تکاپوي خود را به کار گرفتيم، خداوند متعال بهترين راه­هاي تربيت را به روي ما مي­گشايد  و والاترين راهکارهاي تربيتي را بر قلب ما الهام مي­کند: «هرکه عبادت خالصانة خويش را به سوي خداوند بالا فرستد، خداوند بهترين مصلحت او را به سويش پايين مي‌فرستد.»6

و آن­گاه است که خداوند هدايت و تربيت ما و فرزندان ما را خود به عهده مي­گيرد و فرآيند تربيت خانواده ما تحت ولايت و مصلحت ويژه الهي به دست هدايت و تربيت مهدوي سپرده مي­شود و آن­گاه خانواده ما از نزديک­ترين و ميانبرترين راه­ها به سوي خداوند و مقام محبت، معرفت و عبوديت الهي طي طريق مي­کند؛ به شرط آن­که همواره به سوي خداوند نظر کند و فقط از او مدد بگيرد!

 --------------------

پی نوشت ها:

[1]. پيامبر اعظم (صلوات الله علیه و آله): «المَهدِيُّ خاشِعٌ لِلّهِ کَخُشُوعِ النَّسرِ لِجِناحَيهِ» سيد بن طاووس، ملاحم، ص73؛ ابن حماد، فتن، ص100؛ متقي هندي، برهان، ص101.

[2]. طبسي، نجم­الدين، نشانه­هايي از دولت موعود، ص101ـ102.

[3]. (...يحِبُّهُم وَ يحِبُّونه) مائده (5)، 54.

[4]. امام علي (علیه السلام): «رِجالٌ مُؤمِنونَ عَرَفُوا اللهَ حَقَّ مَعرِفَتِهِ» اربلي، كشف الغمّه، ج2، ص478؛ مجلسي، بحارالانوار، ج57، ص229.

[5]. ]صِبغَةَ اللهِ وَ مَن أحسَنُ مِنَ اللهِ صِبغَةً وَ نَحنُ لَهُ عابِدُونَ؛ رنگ خدا (بگيريد) و چه رنگي از رنگ خدا خوش­نگارتر؟! و ما تنها پرستندگان اوييم[  بقره (2)، 138.

[6]. حضرت فاطمه (سلام الله علیها): «مَن أصعَدَ إلي اللهِ خالِصَ عِبادتِهِ أهبَطَ اللهُ عَزَّوَجَلَّ أفضَلَ مَصلَحَتِه» حلّي، ابن‌فهد، عدة الداعي، ص233؛ مجلسي، بحارالانوار، ج67، ص249ـ250.

منبع: آقاتهراني

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: